De radicalisering van de middenpartijen

Eigen foto: De Tweede Kamer op 20 januari 2022

 

De radicalisering van de middenpartijen

 

Eind jaren 60 ben ik geboren. En ik behoor dan ook tot de ‘Generatie X.’ Anders dan de ‘boomergeneratie’ voor mij werd ik volwassen in de jaren 80. En dat was me nogal een verward tijdsgewricht. Met, onder andere, een continue dreiging van een atoomoorlog. In Nederland culminerend in liedjes van Toontje Lager (‘Viel Die Maar’) en Doe Maar (‘De Bom)’. Nu betrof de eerste helft van de jaren 80 een sombere periode. Maar de tweede helft van de jaren 80 werd een periode van hernieuwde hoop. Een periode van de ‘val van de Muur’. Én de periode waarin ik studeerde, van 1985-1990, om uiteindelijk in 1991 mijn bul te mogen ophalen als drs. in de sociale geografie.

Repressie

De studieperiode betrof een periode van transformatie. In vele opzichten. Als jongen. Als jongeman. Én als observator van maatschappelijke ontwikkelingen. Zowel vanuit mijn studie, een maatschappelijke studie bij uitstek, maar ook vanuit persoonlijk perspectief. Zo heb ik destijds meerdere landen in Oost-Europa bezocht. In 1986 en 1989. Nog net voor die val van de muur. En ik trof daar een totalitair levensbeeld aan en een leven van continue angst van de mensen die daar leefden. Het heeft mij de ogen geopend. Want tot, pak ‘m beet, 1987/1988 was ik ‘links’. Ik dacht dat dát de juiste maatschappijvisie was. Omdat mensen er mee gebaat waren. Maar de realiteit in Oost-Europa wees anders uit. Links gedachtengoed leidt vaak tot dictatuur. Repressie. En tot opsluiting van mensen met andere ideeën. Daarbij, élke vorm van socialisme leidt ook tot grote armoede. Zonder ondernemers is er in feite geen welvaart te creëren. Een welvaart die uiteindelijk iedereen, de gehele maatschappij, ten goede komt.

Thatcher, Reagan en Bolkestein

Ik ben in deze periode dan ook langzaam ‘bekeerd’. En werd groot fan van Thatcher. En in zeker opzicht ook van Ronald Reagan. En in Nederland zag ik dat de VVD van Frits Bolkestein goed bezig was. Ik werd dan ook ‘liberaal’. Wat in het kort inhoudt: vrijheid om te ondernemen. Vrijheid om te handelen. En bovenal vrijheid van meningsuiting. De jaren 90 wezen uit dat dát het succesvolle wereldbeeld was. De welvaart kon niet op. Mensen waren nog nooit zo blij. En sommigen als Francis Fukuyama kondigden zelfs het ‘einde van de geschiedenis’ aan. ‘Liberaal’ werd in die tijd ingedeeld bij ‘rechts’. En in economische zin klopt dat ook. Zonder vrijheid om te ondernemen is er geen maatschappelijke welvaart. ‘Rechts beleid’ was dan ook beter voor de welvaart van iedereen dan links beleid. In het eerste geval wordt er een grote koek gemaakt, die verdeeld kan worden. In het laatste geval is er geen ‘koek’ om te verdelen. En heeft alleen een kleine bovenlaag een menswaardig bestaan.

Klassiek liberaal

Maar ‘liberaal’ is een term die nu steeds meer is gekaapt is door ‘links’. Het wordt steeds meer een vorm van ‘socialisme met een menselijk gezicht’, ook wel ‘sociaal liberalisme’ of ‘links liberalisme’ genoemd. Ik noem mij daarom steeds vaker ‘klassiek liberaal’. Ter onderscheid hiervan. Dus inderdaad ‘gematigd economisch rechts’, ‘gematigd cultureel conservatief’ (houd Nederland vooral soeverein en zeg nee tegen al te centrifugale krachten in de Europese Unie), maar verder uitgesproken liberaal, progressief zo u wilt. Het maakt niet uit welke seksuele oriëntatie men heeft, men wel of geen kleurtje heeft en welke godsdienst men aanhangt. In de persoonlijke sfeer pleit een klassiek liberaal voor 100% vrijheid om het leven volledig in te vullen naar eigen inzicht.

Radicale middenpartijen

De laatste jaren echter noemen steeds meer partijen zich liberaal. De VVD uiteraard, D66 (sociaal liberaal), maar ook soms het behoorlijk radicaal socialistische GroenLinks. En zelfs de sociaaldemocratie heeft zichzelf liberale trekken toebedeeld met de PvdA. Deze partijen noemen zichzelf ‘middenpartijen’, waartoe ook CDA en CU worden gerekend. Maar zijn dit eigenlijk wel middenpartijen?

Klimaat

Er wordt bijvoorbeeld een radicaal klimaatbeleid voorgestaan. Dat belachelijk veel geld kost. En slechts  twijfelachtige effecten heeft. Ik ken genoeg klimaatwetenschappers die zeggen dat het ondoenlijk is. Dat het klimaat door mensen niet of nauwelijks valt te beïnvloeden. En als je toch wat aan de CO2-uitstoot wil doen, dat dan het planten van 1.000 miljard bomen beter is. En dat kernenergie omarmd moet worden. En dat Nederland aan ‘klimaatadaptatie’ moet doen. Zodat we nog ruim meer dan 1.000 jaar door kunnen gaan met dit land. Die zeespiegel gaat echt niet met meer stijgen dan 18 centimeter per eeuw namelijk, dat doet deze al eeuwen. Tja, je bent geograaf of niet, dat zijn de kale feiten.

Stikstof

Ook het stikstofbeleid is veel te radicaal in mijn optiek. De uitstootnormen liggen hier vele malen hoger dan bijvoorbeeld in de ons omringende landen. Daarbij is de stikstofuitstoot tegen de 70% gedaald ten opzichte van 1990. Dus waarom moeten de boeren onteigend worden? De beste, efficiëntste, schoonste en duurzaamste boeren ter wereld? Met ook nog eens de hoogste productie? Dat slaat toch nergens op? En is onteigening eigenlijk niet een vorm van communisme?

Inclusitie

Ook het doorgeslagen ‘woke’-gedachtengoed, dat nu ook steeds meer opgeld doet bij de middenpartijen, is iets om minder vrolijk van te worden. Want deze ‘woke’-beweging, die zich antifascistisch noemt, is een contradictio in terminis. Men gebruikt zélf fascistische methoden. Ik schreef er dit over. Op het oog sympathieke gedachten blijken een bron voor radicalisering, totalitarisme en uitsluiting. De inclusieve samenleving is er niet voor iedereen. Niet voor degenen althans die het gedachtengoed niet volledig omarmen. Of niet voor degenen die nog geen afscheid hebben genomen van hun ‘intrinsieke witheid’. De inclusieve beweging heeft de neiging om mensen te willen cancellen en buiten te sluiten. Inclusitie is dan ook een betere benaming. Maar het enige antwoord op identiteitspolitiek, antifa, BLM, ‘woke’ en de cancelcultuur is namelijk, en daar handel ik zelf ook naar, dat het niet uitmaakt of je wel/geen kleurtje hebt en of je ‘ho, he of bi’ bent. Man/vrouw. Et cetera. Omarm de diversiteit juist, maar leg niet de nadruk op je identiteit. Beoordeel een persoon op zijn of haar merites. Moeilijker dan dat is het niet.

Doorgeslagen coronamaatregelen

En tja, dan het coronabeleid. Ik heb er al veel over geschreven. Maar samenvattend wil ik er nog dit over kwijt. Het beleid was totaal onnodig, destructief, draconisch en contraproductief. Lockdowns hebben veel meer ellende veroorzaakt dan dat zij voorkomen hebben. Ondernemers werden belet om te mogen ondernemen, mensen werden tegen elkaar opgezet, kinderen mochten niet naar school en geraakten in een depressie, sportverenigingen gingen dicht, de hele samenleving ontspoorde en is dat nog steeds. En over die ondernemers gesproken: zonder ondernemers geen belastinginkomsten, zonder belastinginkomsten ook geen sterke overheid en gezondheidszorg. Daarbij werkt maar liefst 2/3 van alle Nederlanders voor een MKB-bedrijf, zonder ondernemers heeft bijna niemand meer werk.

Daarbij zijn we er nog steeds niet. Want dat Europese digitale paspoort mag er ook niet komen. We leven niet in China. Ook lost het helemaal niets op. En nog kwalijker is dat kritische burgers (die zich keurig binnen de lijntjes en keurig onderbouwd uitdrukken), waaronder ondergetekende, werden gevolgd door het NCTV. Waarbij ook het leger werd (wordt?) ingezet. Daarbij lijkt het inmiddels duidelijk dat een leger aan betaalde overheidstrollen zijn ingezet die zich agressief en bedreigend hebben opgesteld jegens critici (als ondergetekende, maar ook Maurice de Hond, Marianne Zwagerman, Wybren van Haga en vele anderen). Dit staat in de via de WOB openbaar gemaakte documenten. Het is zo feitelijk als het maar zijn kan. Helaas. De overheid is er dus steeds vaker niet vóór de burger, maar richt zich steeds vaker tégen de burger. En dat kunnen de zogenaamde middenpartijen zich aantrekken.

Échte vrijheid en democratie vind je bij het klassiek liberalisme

Dus ja, de middenpartijen zijn wat mij betreft (veel te) radicaal. En er bevindt zich soms meer redelijkheid op de flanken. Al zijn er aan de rechterkant ook groeperingen die dusdanig conservatief of reactionair zijn, dat ik mijzelf er niet in herken.

Échte redelijkheid is nog maar weinig partijen gegeven. En die bevindt zich heden ten dage in ieder geval niet meer bij de zich liberaal noemende ‘midden’partijen als D66 en VVD, de christendemocratische en de sociaaldemocratische partijen. In mijn optiek is die redelijkheid wél te vinden in het klassiek liberale ideaal, waarbij échte vrijheid en democratie voorop staan. Laten we proberen om deze termen daadwerkelijk weer inhoud te geven. Er is niets mis met ‘rechts zijn’, zeker niet op economisch vlak, maar laten we het enigszins gematigd houden. Mijn devies.

­­­­­­­­­­­­­­______________________________

*)       Hans van Tellingen is sociaal geograaf en is auteur, spreker en publicist. Als sociaal wetenschapper is Hans tevens een dossiervreter en een fanatiek waarnemer van maatschappelijke, economische en politieke ontwikkelingen. Hans publiceert vrijwel wekelijks artikelen in De Ondernemer, EW (Elsevier Weekblad), OpinieZ, Retailtrends, Emerce, Stadszaken en anderen. Hans is tevens landelijk bestuurslid van het Belang van Nederland, BVNL.

**)     Dit artikel is eerst verschenen op de site van NieuwRechts op 15 maart 2022.