Waarom ik wél optimistisch ben over de toekomst

Waarom ik wél optimistisch ben over de toekomst

Een pleidooi voor een gematigde conservatief-liberale koers

 

Door Hans van Tellingen (*)

 

Dit artikel is ook geplaatst op de site van OpinieZ.

 

Ja, het leven werd er niet leuker op in 2020. COVID kwam, zag en overwon. Niet zozeer qua dodelijke pandemie, het virus is misschien net iets dodelijker dan een zware griep, maar wél qua ongekende overheidsmaatregelen. Zoals lockdowns. Een spoedwet. En een totale angstcultuur die het land ingepompt werd door politiek en media. Ik schreef er al veel over, waarbij ik de nadruk telkens leg op het heroveren van onze vrijheden. Dát zou je dan ook als mijn levensmissie kunnen beschouwen, het streven naar absolute vrijheid. Vrijheid van meningsuiting. Vrijheid van levensvisie. Vrijheid van ondernemerschap. En eigenlijk vrijheid van alles. Je mag me dan ook ‘klassiek liberaal’ noemen. Of, in het huidige tijdsgewricht, ‘conservatief-liberaal’.

Het rampjaar 2020

Maar 2020 bracht meer onheil dan alleen lockdowns. Een van mijn favoriete auteurs hier op OpinieZ, Ines van Bokhoven, schreef er op 15 november jl. dit over. Ines beschrijft een dystopisch beeld van geïndoctrineerde kinderen aan de tafel van ‘Dit is M’. Een wat gekleurde benadering van de werkelijkheid van de mainstreammedia in binnen- en buitenland. Een overwinning van Biden op Trump, die toch wat vragen oproept als het gaat om de discutabele ‘Dominion Voting Machines’. Het uit de bibliotheek halen van boeken over Zwarte Piet. De censuur die door sociale media als LinkedIn en Twitter wordt toegepast op onwelgevallige meningen (mensen worden geschorst of simpelweg van het medium verwijderd). De immer toenemende invloed, het antisemitisme en de agressie van het islamisme. En de omarming daarvan door partijen als GroenLinks met de Khautar-affaire en het steunen van BDS (de boycot van Israël waar het antisemitisme van afdruipt).

Ines sluit af met een liedje van Tears For Fears. Enige muzikale brille was de heren niet vreemd. 'Sowing the seeds of love'. Een Beatlelesk, hoopgevend nummer uit 1990. Waarin positiviteit wordt benadrukt. En waarin overigens ook Thatcher (later meer) werd afgezeken.

Boeren, klimaat en buitenlui

Maar na het betoog van Ines kan ik ook nog wel even doorgaan. Want over het geldverslindende klimaatbeleid is nog niet eens gesproken. Waar halen wij als mensheid de arrogantie vandaan dat wij het klimaat significant kunnen beïnvloeden? Ik ben nog steeds geograaf, hè. De menselijke invloed op het klimaat is gewoon vrij klein te noemen. Elke euro uitgegeven aan het klimaat is een weggooide euro. En klimaat is wat anders dan ‘milieu’ en duurzaamheid. Want uiteraard is een schoon milieu wél van belang. En daar kunnen we wél wat aan doen. Maar niet tegen elke prijs. Er moet wél geleefd worden.

Want zo verdienen onze ‘boeren’ ook onze steun. Zij zijn de schoonste, beste, duurzaamste, efficiëntste boeren ter wereld. In absolute termen exporteren onze boeren de meeste landbouwproducten ter wereld. Inderdaad, geproduceerd op dit hele kleine stukje aarde. Het mag een Godswonder heten. De boeren zijn Neerlands’ grootste helden. En die stikstof? Dat is niet alleen maar schadelijk. Plantjes gaan er sneller van groeien zelfs. Het stikstofbeleid is daarmee echt weg te zetten als ‘boertje pesten’.

Supranationale organisaties

En ik ben nog niet klaar. Want de Europese Unie gedraagt zich steeds meer als een bestuurlijke moloch. Nu ben ik heel erg vóór economische samenwerking. Maar ik ben niet voor een Federale Staten van Europa. Ik geloof heilig in de natiestaat. Maar als er slechts  innig wordt samengewerkt zonder al te veel handelsbelemmeringen, is een mogelijke oorlog met andere landen ook ver weg. En is een federale staat niet nodig. Zo simpel is het.

Verder ben ik erg kritisch naar de United Nations, de World Health Organisation en het World Economic Forum. Het lijkt er steeds meer op dat allerlei inclusieve gedachten, vermomd als een weldaad voor de wereld, ons op enigszins totalitaire wijze worden opgedrongen. Nu ben ik zeker voor een betere wereld. Maar mag ik als goedwillende burger ook nog een beetje inspraak?

De inclusitie

Maar de grootste bedreiging komt toch uit de hoek van de antifa’s/BLM. Uiteraard ben ik tegen fascisme. En niet zo’n beetje ook. Maar de beweging die zich antifascistisch noemt is echter een contradictio in terminis. Want deze gebruikt zélf fascistische methoden. Ik schreef er dit over. Op het oog sympathieke gedachten blijken een bron voor radicalisering, totalitarisme en uitsluiting. De inclusieve samenleving is er niet voor iedereen. Niet voor degenen althans die het gedachtegoed niet volledig omarmen. Of niet voor degenen die nog geen afscheid hebben genomen van hun ‘intrinsieke witheid’. 

De inclusieve beweging heeft de neiging om mensen te willen cancellen, buiten te sluiten. Inclusitie is dan ook een betere benaming.

Wat dan wel?

Waar leidt dit allemaal toe? Wordt het alleen nog maar erger? Nou, misschien. Een beetje. Maar daarna wordt het beter. Het kan niet anders. Zo gaat dat altijd in de menselijke geschiedenis. Na de Spaanse Griep van 1918 en 1919 volgden de Roaring Twenties (gevolgd door de crisisjaren 30, maar die periode moeten we maar even vergeten). Een decennium van optimisme, hoop en een feestelijke stemming. Precies hetzelfde gaat nu ook gebeuren na het COVID-jaar 2020. Het is de menselijke natuur. Een mens wil andere mensen ontmoeten. Een mens wil consumeren. Een mens wil zelf spullen bezitten. Die zogenaamde deeleconomie is slechts een ‘marktniche’.

En na de ietwat decadente en spilzuchtige jaren 70 volgden de jaren 80. De eerste jaren nog in crisis. Maar met president Ronald Reagan en premier Margaret Thatcher werd de Angelsaksische wereld, en ook de Nederlandse wereld in indirecte zin, hervormd. Met klassiek liberale waarden. Dat was soms even slikken voor velen. Maar de wereld werd er prettiger door. En kwam in de jaren 90 tot volledige bloei. Kernwaarden? Ondernemerschap. Vrijheid van handelen. En vrijheid van meningsuiting. Gelanceerd door twee charismatische persoonlijkheden die de leiding hadden in de landen die ‘ertoe doen.’

Omarm diversiteit, maar leg er niet de nadruk op.

Bijna elke revolutie eindigt in tranen. Zo eet de inclusitie bijvoorbeeld zichzelf op. Het enige antwoord op identiteitspolitiek, antifa, BLM en de cancelcultuur is namelijk, en daar handel ik zelf ook naar, dat het niet uitmaakt of je wel/geen kleurtje hebt en of je ‘ho, he of bi’ bent. Man/vrouw. Et cetera. Omarm de diversiteit juist, maar leg niet de nadruk op je identiteit. Beoordeel een persoon op zijn of haar merites. Moeilijker dan dat is het niet.

Great Reset?

Nu bevatten die supranationale organisaties zeker mensen die dromen van een utopische wereld. 100% inclusief. Geen grenzen meer. En geen ‘bezit’. Maar helaas voor hen, de wereld is geen liedje van John Lennon ('Imagine'). Een van mijn allergrootste muziekidolen. Maar wél, en dat zei hij zelf ook, een dreamer.
Wees dus niet bang voor de Great Reset. Die komt niet. Omdat mensen het niet willen. Al is het alleen maar omdat wij willen blijven consumeren. Elkaar willen blijven ontmoeten. En ook graag onze eigen spulletjes willen hebben. Dat is bijna verankerd in ons DNA.

Dus hoe moet het dan wel?

Nou, wat mij betreft, is dat een heldere conservatief-liberale koers. Conservatief in die zin dat elke verandering niet perse een verbetering betreft. En dat de meeste mensen, ook in Nederland, heel gewone mensen zijn, met burgerlijk-conservatieve waarden. Zoals het gezin. Liefde voor de natiestaat. En ook grenzen aan die natiestaat. Want we kunnen niet de hele wereld toelaten. En dat klassiek liberale aspect? Ook dat is van belang. We dienen ondernemerschap te omarmen. Met zo weinig mogelijk belemmeringen voor het zakendoen. Open grenzen zijn namelijk wél nuttig voor de handel. Want zonder handel geen welvaart. Zonder welvaart geen bezit. Zonder bezit geen economie. Zonder economie geen welbevinden. En zonder welbevinden geen goed functionerende maatschappij.

Wees optimistisch

Denk niet in problemen, maar denk in oplossingen. Dat is een plicht jegens de maatschappij, het land waar je woont, het continent waar je verblijft en de wereld die naast jou nog zeven miljard anderen herbergt. Dat kan alleen echter als eerst de problemen zijn vastgesteld. Alleen dan kun je aan oplossingen werken. Hét probleem van veel inclusieve denkers en klimaatfanatici is dat er een oplossing wordt gezocht voor een niet bestaand probleem. Ja, er zijn problemen. Maar ze moeten wel reëel zijn. En als je er daarna wat aan doet, resulteert een betere maatschappij.

Nieuwe Thatcher, Reagan of Bolkestein?

Wat de wereld nodig heeft is een opleving van het klassiek liberalisme. Zoals Reagan, Thatcher en (in Nederland) Bolkestein deze voorstonden. Alleen in vrijheid ontwikkelt de wereld zich in de goede richting. Met altijd een drang naar een beter leven. Met een optimistische blik. Zonder de ogen te sluiten voor de realiteit. En moet dat dan op radicale wijze? Nou, nee. Liever in stapjes. Maar wel de stapjes in de goede richting. En dat kan soms ook een stapje opzij zijn (in plaats van alleen maar vooruit). Een gematigde, maar realistische conservatief-liberale koers is dan ook waar ik voor pleit. In elk land, ook in Nederland, kan dat zomaar tientallen procenten aan stemmen opleveren. Mits de bijbehorende politieke partij er geen potje van maakt. En er een aansprekende voorman of voorvrouw opstaat.

‘Shake up the views of the common man’

En ik eindig weer met Tears For Fears. Want alhoewel zij Thatcher als hun vijand zagen, als de vijand van ‘the common man’, denk ik dat hij of zij (de burgerlijk-conservatieve man of vrouw), juist gebaat is bij een heldere conservatief-liberale koers. Zijn of haar wens moet worden gehoord. Zijn of haar noden geledigd. En nee, dat kunnen de linkse partijen niet meer opbrengen, die zijn uit de gratie. Daarom, ‘gewone man/vrouw’, wees welkom bij het gematigd conservatief-liberale gedachtengoed. Dit zal u helpen op uw zoektocht naar geluk en eigenwaarde. Want elk idee is het waard om gehoord te worden. Dát is pas ware inclusiviteit. En zou dat dan misschien datgene zijn wat de heren van Tears For Fears echt bedoelden met ‘shake up the views of the common man’? Het zou zomaar kunnen, 30 jaar na dato.

En voor diegenen die zich afvragen hoe dit gerealiseerd kan worden in deze tijd waarin politici elkaar in de haren vliegen? Daar ben ik ook nog niet uit. Ik ben dan ook benieuwd naar uw reacties.

 

______________________________________________

*)       Hans van Tellingen is geograaf en is directeur/eigenaar van winkelcentrumonderzoeker Strabo bv. Hij is hoofdauteur van ‘Waarom Stenen Winkels Winnen’. Als sociaal wetenschapper is Hans tevens een dossiervreter en een fanatiek waarnemer van maatschappelijke, economische en politieke ontwikkelingen.